11 jaar oude Icardi Montubert Barbaresco

Vorige week trok ik een 11 jaar oude Barbaresco van Icardi open. Ik had deze 'Montubert' gekregen na het geven van een wijnproeverij. Geen goedkoop landwijntje deze Barbaresco. Al bij de eerste slok kwam er een enorme complexiteit en lengte naar voren, hmmm, dat beloofde veel goeds. Inderdaad: rijpe zwarte bessen, heerlijk zachte tannines en een vleugje cederhout. Lange nasmaak (de wijn heeft 30 maanden gerijpt op Frans eikenhout) en zwarte tong na een glas. Deze biodynamische DOCG wijn is gemaakt van 100% Nebbiolo druiven. Lekker bij gestoofd vlees en wild volgens de website van de producent.

De wijn wordt gemaakt in de streek Piëmont in Italië (ergens tussen de driehoek Turijn, Milaan en Genua)
en de 2000 versie heeft 90 parkerpunten gekregen! Recentere versies kun je makkelijk 10 jaar bewaren.
Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik van het etiket vind. Ik dacht gelijk aan de visualisatie van Dantes Inferno maar opvallen in een schap doet ie zeker!

1884 Reservado Malbec: guur weer wijn

In 1884 werd de bouw van het Vrijheidsbeeld voltooid. Het duurde even voordat dit ook daadwerkelijk geplaatst werd, de Amerikanen moesten zelf de voet bekostigen, dat was net even te onhandig om te vervoeren vonden de Fransen.
Leuk zo'n gift, ik zag gelijk een overeenkomst met deze 1884 Reservado Malbec van Escorhuela uit 2008. Niet dat ik er een voet bij moest kopen hoor. Heeft even gelegen maar het is gelukkig wederom stoere herfstige guur weer wijn. Openen maar maestro!

Want wat hebben we hier? Een hele intense grote Malbec. Genoemd naar de in 1884 door Don Miguel Gascón geopende kelder Escorihuela. Deze Reservado is gemaakt van druiven die groeien aan 50 jaar of oudere stokken. Dan is het moeilijker voor de plant om vruchten te vormen en dus wordt de opbrengst lager maar wel veel intenser. Dat proef je! Heerlijke pruimen en zwarte bessensmaak met een stevige eikenhouten bite door de lagering van acht maanden op nieuw Frans en Amerikaans eikenhouten vaten. Mokka in de nasmaak, fluweelzacht en toch vol en rond.
Daar houden Parker en consorten ook van: 89 van de 100 punten voor deze grote Argentijn uit Mendoza. Als het dan weer koud en guur wordt is dit een fijne compagnon om een zaterdagavond mee door te brengen. Voeg een goede vleesrijke maaltijd erbij en een haardvuur met berenvel ervoor en dan kan de winter zo erg niet meer zijn!

Theresa Tempranillo Garnacha, groen en biologisch

Zo af en toe gaat er wel eens een biologische fles mee naar huis. Naast een keertje vleesloos eten per week, fietsen naar het station en spaarlampen is dat heel praktisch je steentje bijdragen aan een groenere wereld. Ik compenseer dat natuurlijk weer met een wijnkast die 24/7 als een extra koelkast stroom staat te vreten maar goed dit zou dus weer een beetje tegenwicht moeten geven.

Dan wil je natuurlijk ook een fijne recensie tikken over zo'n bio-wijn. Dat was in dit geval de Theresa van Tierra de Castilla van Tempranillo en Garnacha (en volgens een Engelse site ook nog Cabernet Sauvignon).

Helaas en met spijt in de vingertoppen: deze bioboomknuffelaar was nog veel te jong. In de geur groene paprika's, de smaak had wat weg van aalbessen en gaf dus een strakke bek. Daarnaast een flinke metaalsmaak.

Dat verwacht je niet als je een Rioja-achtige wijn in de mand denkt te hebben, deze wijn had niet echt op hout gelegen of misschien was dat niet biologisch genoeg? Je zou toch denken dat een natuurproduct als hout goed zou mengen met deze geitenwollensok. Regenbogen en harmony allover the place?! Nou niet dus.

Dan maar een paar omlossingen gebruiken: decanteren (flink veel zuurstof erbij zodat de wijn wat soepeler wordt) en gewoon even een dagje wegzetten.
Van dat laatste werd ie inderdaad wat beter, nog niet wijnalmanakwaardig maar 'goed binnen te houden'. Dag drie was alweer aangenamer en toen ging ie ook op.

Misschien ligt het aan het jaar (toch nog een poging om ergens wat twijfel te zaaien en hem het voordeel ervan te gunnen) of was dit net die ene brakke fles uit de hele partij maar als je hem toch koopt en er besluit iets bij te willen eten dan is natuurlijk alle biologische groente er lekker bij (even grillen of roosteren) maar ook bij tapas zou ie het moeten uithouden.

Door naar de volgende ongewassen bio-vega-wijn voor een betere wereld!

Proeverij in Sweetlake City

Een collega vroeg om eens een zondagmiddag wijntjes te komen drinken, zijn vader had nog een verlaat vaderdagcadeau tegoed en dat mocht gevierd worden met een toffe proeverij. Ik praat de boel aan elkaar en omdat je van al dat praten dorst krijgt trekken we de door mij meegebrachte flessen maar gelijk open.

Ik had een proeverij samengesteld van simpel wit tot stevig rood naar vrolijk zoet in acht flessen: Sweetlake City, riemen vast!

We begonnen met een knisperdroge Grüner Veltliner van Lenz Moser. Een beetje te warm geserveerd want de gemene en sterke zuren kwamen zo je neus in. Een slappe binnenkomer voor ondergetekende: ik was door collega S. uitgenodigd omdat ik iets moois bij me zou hebben en wel iets zinnigs over die lekkere flesjes kon vertellen. Oeps, plank, slaan, mis...

Nouja, snel door naar de volgende: van Brancott Estate de Sauvignon Blanc 2010 uit Marlborough, Nieuw Zeeland. Fruitig, goed op temperatuur dus stuivende frisheid en ingetogen zuren. Kattenpis, haha, daar kun je een Sauvignon Blanc vaak aan herkennen, zat erin, net als kruisbessen en een hint vers gemaaid gras, kijk daar kan je weer een fatsoenlijk verhaal over vertellen.

We gingen door naar de rode wijnen en ik had iets geks meegenomen om mee te beginnen. Een 2008 Cabernet Merlot, Collectif des Barriques uit de Pays d'Oc van de wijnbeurs. Uit de Langedoc en een perfecte immitatie van een mooie St. Julien. Goed op dronk en al helemaal in balans.

Met deze wijn benadert Christophe Pippo knap het beoogde smaakmodel van Château Talbot in St-Julien, te weten: een elegant zoet 'boerenstalkarakter', met ceder en smeuïg getoast eiken. - aldus de wijnbeurs.

Dat was een mooie rode binnenkomer, de stemming steeg net als de temperatuur. Vervolgens even een stapje terug in klasse: door met de Aliwen Cabernet Sauvignon & Carménère. Oeh, gelijk een rude awakening, kost slechts een derde van de vorige maar de smaak was er ook naar. De carménère proefde je goed: mokka, beetje leer, fijne tannines. Hmm, even slikken en door naar de volgende: een Lagunilla Rioja Gran Reserva uit 2003. Deze kwam bij de C1000 vandaan en kostte een fractie van een Faustino I bijvoorbeeld. Lekker zijdeachtig, flinke vanillesmaak, heerlijk zacht. 80% Tempranillo 20% Grenache, prachtig in balans. Mooi hoor!

Door naar de VS: een Ironstone Zinfandel. De shiraz had ik ooit al eens gedronken (superzwaar) dus ik verwachtte ook een kanon maar het viel mee. Wel de karakteristieke Zinfandel smaak: anijsachtig, peperig, strak. 

De laatste rode: een prachtige Shiraz van Udo: (winematters.nl) een Grangehurst uit 2005. Prachtig vol, zwoel, rijk parfum, een heerlijke warme zomeravondwijn: je proeft de hitte van de dag, 's avonds op een terras, nog na in deze Shiraz. Mooi vol, rond, rijp en rook al naar cassis, laurier en rijpe pruimen. Fantastisch! De afdronk bleef hangen en kon zich zelfs meten met de barbecue hapjes.

Om de proeverij af te maken trok ik nog een fles van Udo open, een Groot Parys Die Tweede Droom Vin de Paille 2009. Dessertwijn! Een lekkere strogele wijn die smaakt naar honing, kruidnagels, zoete mandarijnen en tuttifrutti. Toch heerlijk complex met wat zuurtjes erbij.

Na deze acht flessen en een lekkere barbecue was het welletjes, iedereen was weer wat wijzer over wijn, en een boel vrolijkheid en drank gaat je toch niet in de koude kleren zitten dus toog de visite huiswaarts.

Familie J. bedankt voor de gastvrije ontvangst en leuke middag! Proost.

Marques Casa Concha & Number One Constitution Road

Vorige week werd de kleine man één jaar, reden voor een boel bezoek. 's Middags kwamen twee buurtstellen met hun kinderen, een heerlijke middag in de tuin met een hapje, drankje, bellenblaas en snoeprozijntjes. Omdat ik natuurlijk iets lekkers wilde schenken, en de heren geinteresseerd waren in groot rood, had ik een fles Robertson Number One Constitution Road uit Zuid-Afrika opengetrokken. Dat was lekker! Groot, stevig, vol kersen, bramen en vanille. 14,5%. Bestaat voor 100% uit Shiraz dus heerlijk zijdezacht en met een hintje peper. Indrukwekkend! Schijnen per jaar maar 5000 flessen van gemaakt te worden dus nog een mooie exclusieve wijn ook! De buurmannen vonden het ook een puike krachtpatser. Het gaf een klein probleem: wat schenk je daarna?

Dat werd dus de Marques Casa Concha van Concha Y Toro uit Chili. 15% en zo mogelijk nog toegankelijker: vol, rond en met veel diepgang. Van dit huis heb ik al heel wat voorbij zien komen, Concha Y Toro heeft heel wat schapmeters bij de Appie dus er springt wel eens een fles in de boodschappenkar. Goed, deze pure Cabernet Sauvignon is nog een tikkie zwoeler dan de Constitution Road en sloot dus prachtig aan. Kersen, chocolade en sigaren, daar heeft ie veel van weg. Een dijk van een nasmaak en veel goedkeuringen van de andere papa's, heerlijk!

Italiaanse tranen van Christus en nieuwe glazen

Mooi verhaal! "Deze Lacryma Christi wijn (tranen van Christus) is verbonden met een oude legende; God huilde toen hij een gestolen deel van de hemel vond bij Lucifer. Op de plaats waar de tranen de grond raakten groeiden de Lacryma Christi druivenranken." - Villa Fattoria

maar: zijn het nou de tranen van Christus of van God? Er was iets met de drieeenheid maar dat zou toch geen verklaring moeten zijn?  

Even verder googelen levert een kloppendere verklaring op: toen Jezus opsteeg naar de hemel zag hij de baai van Napels en hij huilde tranen van vreugde. Waar de tranen neerkwamen groeiden de beste wijndruiven. Het andere verhaal is dat van Lucifer die bij uitstoting uit de hemel een stukje meeneemt en dat valt op de heuvels van de Vesuvius. Als Jezus dat ziet huilt hij en ook hier weer hetzelfde liedje: de mooiste wijndruiven groeien daar waar de tranen neerkwamen. Beide verhalen zijn al eeuwen oud en de eerste is wellicht een verbastering (of versacralisering zo u wilt) van het verhaal van Bacchus: toen hij zoiets moois zag als de baai van Napels huilde hij tranen van vreugde met hetzelfde gevolg: prachtige wijnranken ontsproten daar waar de tranen neerkwamen.

Anyway, deze witte Italiaan kreeg ik van een collega en smaakte best op een frisse fruitige doordeweekse avond. Gemaakt van de Coda di Volpe del Vesuvio druiven, wie kent ze niet?! Ik dus, maar fris en fruitig was ie ook zeker. Deed denken aan een unwooded chardonnay met een hint semillon. Prettige afdronk, beetje hooi, citrusfruit. En uit fonkelnieuwe glazen!

Ik was al een tijd op zoek naar iets moois en zat stiekem een beetje te kijken naar de Riedel glazen van de Sommelier serie maar de 60 euro per glas weerhield me toch steeds om eens flink in de buidel te tasten. Met mijn voorgaande glazen, van Ambassador glazen van Leerdam tot en met de simpelste bolletjes van de Xenox, de meeste komen voortijdig aan hun einde. Niet dat vriendinlief en ik vaak ruzie hebben en dan met glazen gaan gooien maar erg voorzichtig ga ik er niet mee om: soms plegen ze zelfmoord door uit het keukenkastje te springen, soms proost ik iets té hard, soms veeg ik er één in mijn lompheid van tafel en weer anderen verdwijnen op mysterieuze wijze. Kortom: niet echt een economisch idee om er veel geld aan te verspijkeren. Toch bleef ik heimelijk op zoek naar een mooie set en zie daar: hartje Eindhoven een kookbenodigdhedenwinkel met een groot rek Schott-Zweisel wijnglazen. In de angebot, slechts 5 euri per glas.

Nou kan ik nog een kilo verhalen opschrijven hoe die glazen een betere harmonie en complexiteit geven, met een beter evenwicht en elegantie. Door een volledig natuurlijk proces blijft het origineel karakter en de structuur van de wijn behouden, terwijl de aroma's en smaken expressiever en vrijgeviger worden. Maar dat is nog nooit wetenschappelijk bewezen. Heel belangrijk is alleen de dikte van de rand van het glas en vooruit, als je champagne drinkt niet uit zo'n coupe maar uit een flûte ter voorkoming van het vervliegen van aroma's en bubbels.

Harold Hamersma heeft in bovenstaand filmpje het e.e.a. op een rijtje gezet.

lekker weer, rosétijd: Spatburgunder en Cono Sur

De tijd dat rosé alleen nog door foute hippe vogels in een strandtent werd gedronken is alweer lang geleden. Tijd dus om in het lekkere voorjaarszonnetje een mooie rosé open te trekken! Ik had een hippie (biologische) Cono Sur Merlot Rosé, stevig en met alle typische kenmerken van de Merlot druif: aardbeien, kersen, leer, tabak en zwoele voorjaarszondagmiddaggevoelens-op-het-terras. Tasty!

 

En nog iets geks: een Spatburgunder uit de Ahr van Mayschoss. Een zogenaamde halbtrocken. Licht zoet maar gekoeld best lekker. Geen idee waarvan deze is gemaakt: om een qualitätwein te zijn moet het aan een aantal eisen voldoen, dôh... maar heel duidelijk wat, wie, waar, waarom en hoeveel wordt het niet.

Maar inderdaad: "Sie haben eine überzeugende Frucht, ein feines Aroma und eine leichte Spritzigkeit. Egal ob trocken, halbtrocken oder mild, sie sind die idealen Begleiter für gemütliche Stunden auf der Terrasse." 

Dus zo op een zondagmiddag uit de wind, in de zon is het goed toeven met zo'n Duits flesje.

Verassing van de wijnbeurs: Nessa Albariño

Kijk dat is nog eens leuk om te krijgen: een fles Nessa Albariño bij de post. De wijnbeurs stuurde een mea-culpa brief met een fles en 15 euro kortingsbon voor een volgende bestelling. Omdat de service zo nu en dan veel te wensen over liet. Nou heb ik er zelf niets van gemerkt, ik heb wat dozen van het vatencollectief besteld (en die van 2008 netjes afgelopen jaar ontvangen) maar verhalen op de linkedingroep van de wijnbeurs zijn niet heel positief.

Vandaar dus een sorry-het-zal-niet-meer-voorkomen en alle-problemen-zijn-inmiddels-opgelost-brief. Nou dat is tof, geen probleem wel gratis wijn, daar gaat je Hollandse hartje sneller van kloppen! Die albariño trok ik dus afgelopen week open en dat was erg prettig. Smaakte een beetje als een kruising tussen een knisperfrisse sauvignon blanc met een zwoele viognier. Het achteretiket rept van: hooi en rijpe appels, ideaal bij schelpdieren en gegrilde vis. We dronken hem als aperitief en dat smaakte goed, een mooie verwelkoming van de lente met zo'n glas in je knuistjes.

  

"Albariño is dé druivensoort van het Galicische gebied Rías Baixas, dat is gelegen in het uiterste noordwesten van Spanje. In deze natte en koele omgeving kan de Albariño zeer goed gedijen. Maar dat vochtige klimaat maakt de wijnbouw zeer kostbaar en doordat er ook nog veel vraag is naar wijnen van deze druif, is het één van de duurste witte wijnen uit Spanje. De Albariño heeft kleine, dicht op elkaar groeiende druiven met een harde schil en veel pitten. De soort is immuun tegen botrytis, maar zeer gevoelig voor bladziekten en de druif gedijt het beste op een bodem met leisteen of graniet." volgens wijnoverzicht.nl

Op de linkedingroup van de wijnbeurs wordt al een aantal maal gerept over een taste-n-takeaway. Ik herinnerde me dat ik daar twee of drie jaar geleden daar ook al eens wat lekkers had ingeladen met zwager Mike en collega Martin (de auto van Martins schoonvader bezweek bijna onder de hoeveelheid wijn die we hadden meegenomen.) E.e.a. zag er zo uit:

 

Hopen dat er snel weer zo'n puike proeverij georganiseerd wordt!

Nederlandse wijn: Johanitter uit Simonshaven

Wijndomein de vier ambachten uit Simonshaven maakt al sinds 1981 wijn. Ik was er vorig jaar met de familie langsgeweest voor een rondleiding en een kleine proeverij. Ik nam een proefdoos met zes verschillende flessen mee. De Johanitter (beter bekend onder de internationale naam Riesling) uit 2005 ging vorige week open. Dat was wel aardig (in tegenstelling tot de andere vijf flessen...) Een lichte witte wijn, lichte tintel op de tong, verder gekke afdronk maar dat kan aan het jaartal gelegen hebben. Ik zag het pas toen ik hem opentrok: ik heb vorig jaar een 2005 gekocht, voelt een beetje als het oude vlees dat eerst op moet.

 

Tja, best aardig omdat het een Nederlandse wijn is maar niet achterovervallend goed. Toen we vorig jaar een rondleiding kregen was het een gepassioneerd en enthousiast verhaal maar de uitvoering is niet heel commercieel. Nou hoeft het niet gelijk een Lafitte of Petrvs te zijn maar zo'n geprint etiketje met een www.dewijnbelevenis.tk adres erop en dan in 2010 een 2005 verkopen, daar verover je de wereld toch niet mee?!

Don Melchor, een stoere Chileense bodybuilder

De afgelopen tijd is het zulk koud en guur weer dat ik graag thuis voor de kachel zit met een goed glas groot rood. Voor zo'n gelegenheid had ik een fles Don Melchor Cabernet Sauvignon 1999 opengetrokken. Tjonge, dat was nog eens een dijk van een wijn.

Deze Don bestaat voor 93% uit Cabernet Sauvignon en 7% Cabernet Franc. Dat geeft een volle, blinkend rode wijn. Hier en daar nog een heel pietepeuterig neusje paprika maar heel vol mokka, pure chocolade en verse koffie. Je proeft dat de tannines nog aanwezig zijn maar niet zo springerig als waarschijnlijk 5 jaar geleden. Met een dikke 13.9% alcohol komt ie binnen zetten als een foute bodybuilder met maatpak in een net te dure en geblindeerde Mercedes. Een hele lange stoere afdronk maakt deze patser tot een echte winterwijn. Destijds betaalde ik er zo'n 30 euro voor bij de Albert Heijn.
De Don zou vast nog wel 5 jaar kunnen blijven liggen maar helaas dat heeft ie bij mij niet gehaald.

De maker wist te vertellen dat 1999 een uitzonderlijk droog jaar was met maar 95mm regen in tegenstelling tot de 380mm gemiddeld. Het was warm en de druiven zijn twee weken eerder geplukt dan normaal.
via Winchester Wine School