Italiaanse tranen van Christus en nieuwe glazen

Mooi verhaal! "Deze Lacryma Christi wijn (tranen van Christus) is verbonden met een oude legende; God huilde toen hij een gestolen deel van de hemel vond bij Lucifer. Op de plaats waar de tranen de grond raakten groeiden de Lacryma Christi druivenranken." - Villa Fattoria

maar: zijn het nou de tranen van Christus of van God? Er was iets met de drieeenheid maar dat zou toch geen verklaring moeten zijn?  

Even verder googelen levert een kloppendere verklaring op: toen Jezus opsteeg naar de hemel zag hij de baai van Napels en hij huilde tranen van vreugde. Waar de tranen neerkwamen groeiden de beste wijndruiven. Het andere verhaal is dat van Lucifer die bij uitstoting uit de hemel een stukje meeneemt en dat valt op de heuvels van de Vesuvius. Als Jezus dat ziet huilt hij en ook hier weer hetzelfde liedje: de mooiste wijndruiven groeien daar waar de tranen neerkwamen. Beide verhalen zijn al eeuwen oud en de eerste is wellicht een verbastering (of versacralisering zo u wilt) van het verhaal van Bacchus: toen hij zoiets moois zag als de baai van Napels huilde hij tranen van vreugde met hetzelfde gevolg: prachtige wijnranken ontsproten daar waar de tranen neerkwamen.

Anyway, deze witte Italiaan kreeg ik van een collega en smaakte best op een frisse fruitige doordeweekse avond. Gemaakt van de Coda di Volpe del Vesuvio druiven, wie kent ze niet?! Ik dus, maar fris en fruitig was ie ook zeker. Deed denken aan een unwooded chardonnay met een hint semillon. Prettige afdronk, beetje hooi, citrusfruit. En uit fonkelnieuwe glazen!

Ik was al een tijd op zoek naar iets moois en zat stiekem een beetje te kijken naar de Riedel glazen van de Sommelier serie maar de 60 euro per glas weerhield me toch steeds om eens flink in de buidel te tasten. Met mijn voorgaande glazen, van Ambassador glazen van Leerdam tot en met de simpelste bolletjes van de Xenox, de meeste komen voortijdig aan hun einde. Niet dat vriendinlief en ik vaak ruzie hebben en dan met glazen gaan gooien maar erg voorzichtig ga ik er niet mee om: soms plegen ze zelfmoord door uit het keukenkastje te springen, soms proost ik iets té hard, soms veeg ik er één in mijn lompheid van tafel en weer anderen verdwijnen op mysterieuze wijze. Kortom: niet echt een economisch idee om er veel geld aan te verspijkeren. Toch bleef ik heimelijk op zoek naar een mooie set en zie daar: hartje Eindhoven een kookbenodigdhedenwinkel met een groot rek Schott-Zweisel wijnglazen. In de angebot, slechts 5 euri per glas.

Nou kan ik nog een kilo verhalen opschrijven hoe die glazen een betere harmonie en complexiteit geven, met een beter evenwicht en elegantie. Door een volledig natuurlijk proces blijft het origineel karakter en de structuur van de wijn behouden, terwijl de aroma's en smaken expressiever en vrijgeviger worden. Maar dat is nog nooit wetenschappelijk bewezen. Heel belangrijk is alleen de dikte van de rand van het glas en vooruit, als je champagne drinkt niet uit zo'n coupe maar uit een flûte ter voorkoming van het vervliegen van aroma's en bubbels.

Harold Hamersma heeft in bovenstaand filmpje het e.e.a. op een rijtje gezet.