Een weekje met vrienden naar Frankrijk in een groot huis en sinds twee jaar, met kinderen. Ieder stel had er wat meegenomen dus het was even wat anders dan 10 jaar geleden toen we nog met de auto's van diverse papa's en iedereen, of twee, in tentjes resideerden. Toen was de bestemming Oostblokkië omdat het daar nog zo lekker goedkoop was, campings, bier en cultuur. Tegenwoordig zijn de meesten afgestudeerd, gesjeesd, druk met promotie of anderszins bezig met carrière, huisje-boompje-beestje enzovoorts.
Goed, Frankrijk dus, met de vrienden en kroost. Dan is het leuk om daar eens rond te snuffelen om wat op tafel te zetten 's avonds als dat vermaledijde kroost naar bed is. Zo gezegd, zo gedaan!
We begonnen met een exotische Cote du Jura chardonnay uit 2008. Altijd al eens willen proberen want dat is niet heel vaak te verkrijgen in een Nederlandse wijnzaak. Deze was niet voor onze smaakpapillen weggelegd, wat een indringende smaak: zeer oxidatief, licht bitter en in de verte wat vermolmd hout. Tja dat het een aparte smaak zou zijn wist ik uit de boekjes, nou volgende keer toch de échte Jura meenemen, een fles van 62cl. (het enige echte Jura wijnfles formaat) die beginnen bij 20 euro per fles, wellicht is dat wat.
Ok, door naar nr. 2: een Gewurztraminer van Hauller uit 2010. Ow boy, dat zou smullen geblazen worden, zwaar en stroperig en eh nou, dat was te zeggen: deze was fris als een lenteregen, geurig als een madeliefje, dartel als een steenbok en licht als een zwaluw. Ok, stop de beeldspraak, feit was dat ik er helemaal naast zat: geen grootse overrijpe lycheeshow maar heerlijk fris, een zeer nauwe verwant van de Riesling, want daar leek het nog het meeste op. Ook lekker!
Toen de rosé uit de Provence: de Clos Mistinguett Cru Classe, toemaar! Nou, niet verkeerd. Stevig maar niet het lompe van een nieuwe wereld rose. Wisselende kritieken van de proevers, de een vond hem geweldig, de ander 'meh, ik vind rosé nog steeds niet lekker'.
Soms heb je genoeg dorstige mensen over de vloer om eens echt uit te pakken. In mijn geval had ik speciaal voor een vol huis met wijnminnende vrienden en vriendinnen, een fles gekocht. Excuses, Fles, met een hoofdletter want dit was wel een Goliath vergeleken met z'n nietige 0,75 liter vriendjes. Een dubbele magnum, 3 liter oftewel 4 standaard flessen Cru Cantemerle 2004, een Bordeaux Supérieur. Een onvervalste Merlot, drop en kersen in de smaak al wat rondere tannines en een lekker lange afdronk.
Dat ging er nog best rap doorheen, een aantal vrienden en vriendinnen vond hem ook lekker dus het was maar goed dat het zo'n grote fles is. Natuurlijk liep ik op te scheppen dat ik een mooie Jéroboam had gekocht, zo noem je zo'n grote fles (dacht ik) maar dat is de benaming voor eenzelfde hoeveelheid wijn maar dan als er Bourgogne of Champagne in zit. In de Bordeaux, wat deze Bordeaux Superieur natuurlijk is, noemen ze het heel onorigineel een dubbele magnum. Wat dan wel weer erg fijn is: doordat het zo'n grote fles is kun je hem nog langer bewaren dan een gewone fles, er komt, vergeleken met een standaard fles, minder zuurstof per liter wijn in de fles dus het chemische proces dat er voor zorgt dat de wijn ouder wordt gaat langzamer.
Toch eens op zoek gegaan in het boek van Nicolaas Klei, Tot op de bodem, 2005, hoe het nou zit met al die benamingen voor grote en extreem grote flessen. Gecombineerd met wat rijtjes van diverse sites kom ik tot onderstaand overzicht:
naam:
inhoud Bourgogne & Champagne:
inhoud Bordeaux:
Standaardfles
0.75 liter
0.75 liter
Magnum
1.5 liter
1.5 liter
Tappit-hen of Marie-jeanne
-
2.25 liter
Double Magnum
-
3 liter
Jeroboam
3 liter
4.5 liter
Rehoboam
4.5 liter
-
Mathusalem of Methuselah
6 liter
-
Impériale
-
8 liter
Salmanazar
9 liter
-
Balthazar
12 liter
-
Nabuchodonosor of Nebuchadnezzar
15 liter
-
Melchior
18 liter
-
Souverain
26 liter
-
Een aantal van die grote flessen is vernoemd naar bijbelse koningen, Jeroboam, de eerste koning van de tien stammen van Israel, Rehoboam de zoon van Solomon. Dan Mathusalem de grootvader van Noah, de oudste mens, hij werd 969 jaar volgens het boek Genesis.
Salmanazar was koning van Syrië, Balthazar en Nabuchodonosor waren dat van Babylonië. Maar waaróm die flessen daar ooit naar vernoemd zijn, dat is niet te achterhalen volgens Klei.
Begin deze maand vierde ik mijn verjaardag, dus trok ik een mooie fles Chateau Lagrange open. Een Saint-Julien uit 2003, een dijk van een wijn. Deze Lagrange bestaat uit 57% Cabernet Sauvignon, 33% Merlot en 10% Petit Verdot.
Blogger wenst dit formaat foto's liever liggend af te beelden
2003 was een jaar met een hittegolf begin augustus. De opbrengst was iets lager maar de duiven zijn dan ook iets geconcentreerder. Een goede wijnmaker kan dan een prachtige wijn maken. Dat lukte de mensen van Chateau Lagrange ook! Een prachtige robijnrode kleur, veel kersen, rozen, viooltjes en een hintje peper. Ook een zeer lange afdronk, intens genieten deze Saint-Julien. Ooit eens gekocht bij de Albert Heijn XL voor 30 euro, nu op diverse webwinkels tussen de 45 en 50 euro.
Een prachtig proefverslag van diverse jaargangen (een zogenaamd vertikaaltje) is hier te vinden: wijnliefhebbers
Bij het laatste glas zie ik een hoopje kristallen in het glas achterblijven:
Dat hebben we vaker gezien: wijnsteen! Komt voor bij de beste wijnen en is volstrekt ongevaarlijk. Je ziet het ook als je een vat opent waarin een wat betere wijn heeft liggen rijpen, de hele binnenkant kan er dan uitzien als een schitterende grot vol edelstenen.
Ik heb wat zitten googlen om te kijken wat er allemaal over bekend is: hou je vast.
"Het is een vaste stof die aanwezig is in vele soorten fruit maar met name druiven en bestaat hoofdzakelijk uit tartraten oftewel de zouten van wijnsteenzuur (2,3-dihydroxybutaandizuur, structurele formule: HOOCCHOHCHOHCOOH, HOOC(CHOH)2COOH ofwel C4H6O6. In kaliumwaterstoftartraat, een zogenaamd zuur zout, heeft van één van de twee carbonzuurgroepen per molecuul één H+ afgestaan dat is vervangen door K+, ook bekend als seignettezout en bekend doordat Louis Pasteur onder de microscoop ontdekte dat kristallen elkaars spiegelbeeld kunnen zijn.) specifiek monokaliumtartraat oftewel "Kalii Bitartras". Moluculaire formule: KHC4H4O6 Deze kwa uiterlijk op kristalsuiker lijkende stof kan zich op de bodem van de fles, of aan de onderkant van de kurk bevinden en zegt niets over de kwaliteit van de wijn en komt bij eenvoudige- maar ook bij topwijnen voor. Bekend is dat het zich voordoet bij wijnen die grote temperatuur schommelingen hebben ondergaan, hoewel sommigen beweren dat de kristallen op lekkere wijn wijzen. In eerste instantie gewonnen bij de wijnproductie uit het "sediment argol" (tweede fermentatie van wijn) en soms ook uit wijnmoer of druivenmoer." aldus voedingswaar.nl
"Wijnsteen heeft geen invloed op de kwaliteit van de wijn. Maar er is desondanks wel een interessant verband. Een langzame vergisting bij een lage temperatuur spaart en bewaart de geur- en aromastoffen in de wijn. Hoe langzamer en langer de vergisting plaatsvindt, hoe minder wijnsteen er zich al vormt in het vat, en des te meer en des te eerder ontstaan er dan wijnkristallen in de fles. Dat betekent dus dat wijnsteen in de fles een teken is voor de vakmanschap van de keldermeester en van de kwaliteit van zijn wijn." volgens chateau bon baron
De Chateau Lagrange heeft ze mooi gekleurd, natuurlijk was ik benieuwd of er nog een beetje smaak aan zat: helaas vooral erg knisperend en gruizig, de wijnsteen bewaarde alleen de kleur van de wijn.
Ik heb al wel eens diverse loftrompetten gestoken op de firma Torres. Zoals deze en deze. Dus toen ik de Celeste Crianza met een superspacy etiket tegenkwam ging ie ondanks zijn prijs (€14,50) zo in het mandje. Een aanduiding als Crianza (de letterlijke betekenis is 'opvoeding') is het teken dat de wijn minimaal twee jaar keldergerijpt is en daarvan minimaal een half jaar op eikenhoutenvaten gerijpt is. Dat belooft veel goeds!
Nou dat was zeker zo: zwaar in het hout, romig met een flinke bek van cassis, bramen en zoethout. Dan een afdronk van hier tot Madrid, heerlijke stoere-mannenwijn voor in de gure winter.
Een echte Tempranillo uit de Ribera del Duero. Door zijn dimensies erg geliefd aan de overkant van de oceaan en dus meermalen bekroond met een hoog puntenaantal door Parker in de Winespectator en ook in de Wine enthousiast. Dat is natuurlijk weer iets om op de fles te zetten:
En dan had de etikettenmaker bij Torres (een jaren 80 hardrockfan zo te zien) nog iets veel heaviers in de aanbieding:
Tormenta, dat klinkt in dezelfde categorie als Sepultura, Brujera en Lacrimosa om wat willekeurige spaanstalige herrie uit mijn playlist erbij te zoeken. Enfin, een hele hippe biologische wijn van de Cabernet Sauvignon druif. Lekkere lengte ook, smaakt naar wederom zwarte bessen en zit goed in de tannines. Iets minder pompeus als de Crianza van hierboven maar zeker zo smakelijk.
Wijn wordt door een heleboel mensen 'moeilijk' gevonden. Er is niet veel transparantie in de markt, waarom kost de ene fles 2,99 en de andere 49,95? Er zit in beide flessen 75cl. van een rode vloeistof, beide gemaakt van gegist druivensap. Soms komen ze allebei uit hetzelfde land, soms zelfs uit dezelfde streek. Het prijsverschil is lastig te verklaren als je niet goed weet wat je lekker vindt en je geïntimideerd bent door het jargon dat de wijnhandelaar of sommelier staat te verkondigen.
Als je dan de stoute schoenen aantrekt en de moeite neemt om toch wat meer over wijn te weten te komen, je eigen smaak te leren, door veel te proeven, en die te onthouden, kun je onverwacht op mooie vondsten komen. Bijvoorbeeld een prijsvechter op wijngebied: wijnvoordeel.
Ooit opgericht (1999) in Nederland om te laten zien dat topwijnen niet duur hoeven te zijn en gebruikmakend van internet kwam René Tulner al snel tot een wijnwinkel: wijnvoordeel.nl Daarna volgde een samenwerking met de Baarsma-groep, een grote holding met zo'n 14 onderdelen die allemaal hun eigen marktsegment in wijn hebben. Door de samenwerking met de Baarsma-groep brak wijnvoordeel ook internationaal door en veroverde hij Frankrijk, Engeland, Denemarken en Duitsland. Daar is nu weer een land bijgekomen: België!
Hoe dat ging is tekenend voor de 'ondoorzichtige' wijnmarkt, met name in Frankrijk:
In 2007 werd een succesvolle pilot in Duitsland uitgevoerd en het
jaar erna volgde de sprong naar Frankrijk. “Daar waren ze in Frankrijk niet
allemaal blij mee, nee,” vertelt international business development manager
Jacco Oosterhof. “Nogal wat Franse supermarkten en wijnhandelaren zagen ons als
buitenlanders die onder hun duiven gingen schieten. En na drie maanden stonden
de Franse fraudeautoriteiten al op de stoep. Die konden
niet geloven dat we wijn zó goedkoop konden aanbieden als we deden.” Oosterhof
liet de boeken zien, de fraudespeurders vertrokken weer en Wijnvoordeel
ontdekte een gat in de markt. “We begonnen in 2008 in Frankrijk en verkochten
dat jaar 80.000 flessen wijn. Het jaar erna waren het er al 125.000 en dit jaar
rekenen we op zeker 165.000 flessen.”
Als er dan ook nog mooie wijnen verkocht worden zit je als wijnliefhebber helemaal goed. We gaan het zien want er komt een proefdoos deze kant op.
Vorige week kwamen er een tiental collega's langs voor de langverwachte dessertwijnproeverij. Ik roep weleens dat dessertwijn een ondergeschoven kindje is in Nederland, kijk je in een willekeurige supermarkt dan mag je blij zijn dat er een fles of twee staat en bij een eettent is er de geijkte port en misschien nog een sauternes en wellicht nog een PX maar dan is het wel weer gedaan met die hemelse zoetigheid. Hoog tijd dus om iedereen die maar wil kennis te laten maken met deze zoete verrukking! Omdat er vanalles te vieren was: weer een diploma in de pocket, terug van twee maanden ge-expat, weer een familieuitbreiding die zich volgend jaar aandient en omdat zoetigheid en december het uitermate goed met elkaar kunnen vinden vond ik het een mooi moment om eens wat flesjes te delen met collega's.
De setlist bevatte de volgende engeltjes met zoetgevooisde stemmen:
Nachtgold Beerenauslese edelsüss
Cuve Turckheim, Gewurztraminer reserve
L'Ancienne Cuve Tradition, Monbazillac
Chateau de Cros, Loupiac
Domaine de L'Alliance, Sauternes
Villa Passants, Rivesaltes
Mise Précoce, Banyuls Rimage
Calem, Late Bottled Vintage
Osbourne, Pedro Ximenez
We begonnen rustig met een Nachtgold Beerenauslese, de enige die in een 50cl fles zat (dus dan heb je er twee nodig voor een groep van 10 dorstige zoetekauwen) Een heerlijk lichtvoetige traktatie van onze oosterburen uit Rheinhessen. De wijn wordt gemaakt van druiven die wat langer blijven hangen en daardoor indrogen. Dat was een beheerst zoete aanzet, gauw een trifle van vruchten, sorbetijs en chocolade er tegenaan en door naar de Gewurz.
Die had ik eind september bij Cave Turckheim gehaald, samen met nog een aantal andere Gewurzen en Pinot Grisses. Deze kwam wat straf binnen, niet zo zoet als ik verwacht had na de beerenauslese maar heel evenwichtig met fijne zuren en de typische Gewurzsmaak: lychees! Toch na een slok of drie kwam het geparfumeerde los, net als de tongen van de collega's. Grappig dat je op zo'n proeverij niet heel veel praat over de wijn, het terroir, de methode hoe die gemaakt wordt en welke je ook weleens geproefd hebt. Gelukkig werd het geen gesprek waar mensen uren op gingen schrijven en gingen we snel verder met een wijn die nog weleens te vinden is in een goede slijterij: de Monbazillac. Deze was van Domaine de l'Ancienne Cure Monbazillac Tradition, uit het plaatsje Colombier in Bergerac, en had ik meegenomen bij de Leclerc, een hypermarche in Frankrijk. Kijk dat begon erop te lijken, een sierlijk friszoete witte zomerzon scheen in het glas. Een hint van abrikoos zorgde ervoor dat de wijn perfect aansloot bij de inmiddels warme Brusselse wafeltjes. Genieten!
Hierna volgde een grote onbekende: de Loupiac van Chateau de Cros, een zoete Bordeaux bestaande uit 90% Semillon, 5% Sauvignon en 5% Muscadelle. Nog net iets frisser dan de vorige maar met een langere afdronk. Complexer dan zijn voorganger met zelfs een hintje pruim, acaciahout (geen idee, ik eet nooit acaciahout) en gesuikerde sinaasappel.
Door met een bekendere dessertwijn: de Sauternes van Domaine de L'Alliance, de 2009 versie. Ah, dat is een puike en zeer elegante zoete Bordeaux! Deze biologische wijn is gemaakt van 'rottende' druiven. Maar dan wel de zogenaamde edelrot zoals dat dan weer heet. Een toppertje ook in de proeverij: RenskeH geeft deze als enige een 9! Niet verwonderlijk dat dit natuurlijk weer een van de duurdere wijnen uit de proeverij is, ik vond nog een filmpje van Bill Blatch die erg blij is met zijn koopje:
Na de huisgemaakte appelflapjes, warm uit de oven, door met de Cellier des Templiers Banyuls Rimage Mise Précoce. Een versterkte wijn uit de wijnschuur van Frankrijk: de Languedoc-Roussillon. Stond in de guide-hachette van 2011 dus moest wel goed zijn, dat klopte helemaal. Zijdezacht en zalvend in de mond, stevig en siropig daarna. Geen doordrinkwijn maar een prettige zaterdagavond contemplatiemomentwijn. Dus na de lofzangen, en -redes, de Sinterklaasverzen en mooie verhalen een prettig rustpunt.
Oh, ja ik had er een overgeslagen: de Rivesaltes van Villa Passants. Die ging dus na de Banyuls open en dat was helemaal niet verkeerd want die was nog iets steviger dan de Banyuls die overigens de buurman van Rivesaltes is. Prettige opmars naar de Port: de Calem Late Bottled Vintage 2004. Dat was mijn tweede port ever dus daar kan ik, behalve dat het helemaal niet zo'n huisvrouwen-met-krulspelden-en-soepjurkdrankje was als ik me had voorgesteld, niets over vertellen! Een willekeurige hedonistische pagina weet het volgende over de LBV te melden: Vintage ports zijn over het algemeen de beste ports. Een vintage port wordt gemaakt van druiven van een bijzonder goed oogstjaar. Het kenmerk van een vintage port is dat deze op fles wordt gerijpt en niet op vat, zoals de meest andere portsoorten. Reeds na twee jaar houtrijping wordt een vintage port gebotteld, waarna de port in de fles verder rijpt. - aldus leveninluxe
Dan de klapper van de avond: mocht het laatste restje glazuur op de tanden nog niet zijn aangetast dan gaat dat zeker gebeuren onder de Pedro Ximenez van Osborne. Nou, dit dessert zat netjes in een glas, het enige dat nog nodig was was de chocolade, die kwam er snel bij. Wat een mond vol stroop, nootjes, bruine suiker en rozijnen. Een waardige afsluiter voor een gezellige en zoete avond.
Vorige week trok ik een 11 jaar oude Barbaresco van Icardi open. Ik had deze 'Montubert' gekregen na het geven van een wijnproeverij. Geen goedkoop landwijntje deze Barbaresco. Al bij de eerste slok kwam er een enorme complexiteit en lengte naar voren, hmmm, dat beloofde veel goeds. Inderdaad: rijpe zwarte bessen, heerlijk zachte tannines en een vleugje cederhout. Lange nasmaak (de wijn heeft 30 maanden gerijpt op Frans eikenhout) en zwarte tong na een glas. Deze biodynamische DOCG wijn is gemaakt van 100% Nebbiolo druiven. Lekker bij gestoofd vlees en wild volgens de website van de producent.
De wijn wordt gemaakt in de streek Piëmont in Italië (ergens tussen de driehoek Turijn, Milaan en Genua)
en de 2000 versie heeft 90 parkerpunten gekregen! Recentere versies kun je makkelijk 10 jaar bewaren.
Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik van het etiket vind. Ik dacht gelijk aan de visualisatie van Dantes Inferno maar opvallen in een schap doet ie zeker!
In 1884 werd de bouw van het Vrijheidsbeeld voltooid. Het duurde even voordat dit ook daadwerkelijk geplaatst werd, de Amerikanen moesten zelf de voet bekostigen, dat was net even te onhandig om te vervoeren vonden de Fransen.
Leuk zo'n gift, ik zag gelijk een overeenkomst met deze 1884 Reservado Malbec van Escorhuela uit 2008. Niet dat ik er een voet bij moest kopen hoor. Heeft even gelegen maar het is gelukkig wederom stoere herfstige guur weer wijn. Openen maar maestro!
Want wat hebben we hier? Een hele intense grote Malbec. Genoemd naar de in 1884 door Don Miguel Gascón geopende kelder Escorihuela. Deze Reservado is gemaakt van druiven die groeien aan 50 jaar of oudere stokken. Dan is het moeilijker voor de plant om vruchten te vormen en dus wordt de opbrengst lager maar wel veel intenser. Dat proef je! Heerlijke pruimen en zwarte bessensmaak met een stevige eikenhouten bite door de lagering van acht maanden op nieuw Frans en Amerikaans eikenhouten vaten. Mokka in de nasmaak, fluweelzacht en toch vol en rond.
Daar houden Parker en consorten ook van: 89 van de 100 punten voor deze grote Argentijn uit Mendoza. Als het dan weer koud en guur wordt is dit een fijne compagnon om een zaterdagavond mee door te brengen. Voeg een goede vleesrijke maaltijd erbij en een haardvuur met berenvel ervoor en dan kan de winter zo erg niet meer zijn!
Zo af en toe gaat er wel eens een biologische fles mee naar huis. Naast een keertje vleesloos eten per week, fietsen naar het station en spaarlampen is dat heel praktisch je steentje bijdragen aan een groenere wereld. Ik compenseer dat natuurlijk weer met een wijnkast die 24/7 als een extra koelkast stroom staat te vreten maar goed dit zou dus weer een beetje tegenwicht moeten geven.
Dan wil je natuurlijk ook een fijne recensie tikken over zo'n bio-wijn. Dat was in dit geval de Theresa van Tierra de Castilla van Tempranillo en Garnacha (en volgens een Engelse site ook nog Cabernet Sauvignon).
Helaas en met spijt in de vingertoppen: deze bioboomknuffelaar was nog veel te jong. In de geur groene paprika's, de smaak had wat weg van aalbessen en gaf dus een strakke bek. Daarnaast een flinke metaalsmaak.
Dat verwacht je niet als je een Rioja-achtige wijn in de mand denkt te hebben, deze wijn had niet echt op hout gelegen of misschien was dat niet biologisch genoeg? Je zou toch denken dat een natuurproduct als hout goed zou mengen met deze geitenwollensok. Regenbogen en harmony allover the place?! Nou niet dus.
Dan maar een paar omlossingen gebruiken: decanteren (flink veel zuurstof erbij zodat de wijn wat soepeler wordt) en gewoon even een dagje wegzetten.
Van dat laatste werd ie inderdaad wat beter, nog niet wijnalmanakwaardig maar 'goed binnen te houden'. Dag drie was alweer aangenamer en toen ging ie ook op.
Misschien ligt het aan het jaar (toch nog een poging om ergens wat twijfel te zaaien en hem het voordeel ervan te gunnen) of was dit net die ene brakke fles uit de hele partij maar als je hem toch koopt en er besluit iets bij te willen eten dan is natuurlijk alle biologische groente er lekker bij (even grillen of roosteren) maar ook bij tapas zou ie het moeten uithouden.
Door naar de volgende ongewassen bio-vega-wijn voor een betere wereld!
Een collega vroeg om eens een zondagmiddag wijntjes te komen drinken, zijn vader had nog een verlaat vaderdagcadeau tegoed en dat mocht gevierd worden met een toffe proeverij. Ik praat de boel aan elkaar en omdat je van al dat praten dorst krijgt trekken we de door mij meegebrachte flessen maar gelijk open.
Ik had een proeverij samengesteld van simpel wit tot stevig rood naar vrolijk zoet in acht flessen: Sweetlake City, riemen vast!
We begonnen met een knisperdroge Grüner Veltliner van Lenz Moser. Een beetje te warm geserveerd want de gemene en sterke zuren kwamen zo je neus in. Een slappe binnenkomer voor ondergetekende: ik was door collega S. uitgenodigd omdat ik iets moois bij me zou hebben en wel iets zinnigs over die lekkere flesjes kon vertellen. Oeps, plank, slaan, mis...
Nouja, snel door naar de volgende: van Brancott Estate de Sauvignon Blanc 2010 uit Marlborough, Nieuw Zeeland. Fruitig, goed op temperatuur dus stuivende frisheid en ingetogen zuren. Kattenpis, haha, daar kun je een Sauvignon Blanc vaak aan herkennen, zat erin, net als kruisbessen en een hint vers gemaaid gras, kijk daar kan je weer een fatsoenlijk verhaal over vertellen.
We gingen door naar de rode wijnen en ik had iets geks meegenomen om mee te beginnen. Een 2008 Cabernet Merlot, Collectif des Barriques uit de Pays d'Oc van de wijnbeurs. Uit de Langedoc en een perfecte immitatie van een mooie St. Julien. Goed op dronk en al helemaal in balans.
Met deze wijn benadert Christophe Pippo knap het beoogde smaakmodel van Château Talbot in St-Julien, te weten: een elegant zoet 'boerenstalkarakter', met ceder en smeuïg getoast eiken. - aldus de wijnbeurs.
Dat was een mooie rode binnenkomer, de stemming steeg net als de temperatuur. Vervolgens even een stapje terug in klasse: door met de Aliwen Cabernet Sauvignon & Carménère. Oeh, gelijk een rude awakening, kost slechts een derde van de vorige maar de smaak was er ook naar. De carménère proefde je goed: mokka, beetje leer, fijne tannines. Hmm, even slikken en door naar de volgende: een Lagunilla Rioja Gran Reserva uit 2003. Deze kwam bij de C1000 vandaan en kostte een fractie van een Faustino I bijvoorbeeld. Lekker zijdeachtig, flinke vanillesmaak, heerlijk zacht. 80% Tempranillo 20% Grenache, prachtig in balans. Mooi hoor!
Door naar de VS: een Ironstone Zinfandel. De shiraz had ik ooit al eens gedronken (superzwaar) dus ik verwachtte ook een kanon maar het viel mee. Wel de karakteristieke Zinfandel smaak: anijsachtig, peperig, strak.
De laatste rode: een prachtige Shiraz van Udo: (winematters.nl) een Grangehurst uit 2005. Prachtig vol, zwoel, rijk parfum, een heerlijke warme zomeravondwijn: je proeft de hitte van de dag, 's avonds op een terras, nog na in deze Shiraz. Mooi vol, rond, rijp en rook al naar cassis, laurier en rijpe pruimen. Fantastisch! De afdronk bleef hangen en kon zich zelfs meten met de barbecue hapjes.
Om de proeverij af te maken trok ik nog een fles van Udo open, een Groot Parys Die Tweede Droom Vin de Paille 2009. Dessertwijn! Een lekkere strogele wijn die smaakt naar honing, kruidnagels, zoete mandarijnen en tuttifrutti. Toch heerlijk complex met wat zuurtjes erbij.
Na deze acht flessen en een lekkere barbecue was het welletjes, iedereen was weer wat wijzer over wijn, en een boel vrolijkheid en drank gaat je toch niet in de koude kleren zitten dus toog de visite huiswaarts.
Familie J. bedankt voor de gastvrije ontvangst en leuke middag! Proost.
