weekendje Helsinki & Tallinn: Epicuro, Yali en Maccahapa

Vorige week donderdag ben ik samen met vriendinlief naar Helsinki gereisd. Een soort minivakantie ter viering van het einde van mijn studie. Op Schiphol kochten we twee flesjes wijn, rode 'Epicuro', een Nero d'Avola en een Primitivo di Manduria. Ze waren in de aanbieding, twee voor 12,50. Gelukkig hadden ze in de winkel nog een stickertje op de fles geplakt zodat je het niet zou vergeten dat je goedkope wijn dronk daar in het heerlijk zonnige Helsinki. Ja we hadden heerlijk weer, geen regen, licht bewolkt en veel zon tussen de wolken door.

De eerste avond gelijk maar op de Nero d'Avola aangevallen, prettige aanbiedingwijn, prijs kwaliteitverhouding is vrij onzinnig maar als je er rekening mee houdt dat een kopje koffie op Schiphol 2,50 kost, is 6,25 voor een gewone Italiaan nog goed te doen. Op proost.blogo voor ongeveer 6,00.
Maargoed, rode kersen kleur, veel 'body' en een lekkere geur van kruiden geven de wijn zijn kleur, vlezigheid en geur.
De Primitivo di Manduria wordt als het volgt omschreven door de Nederlandse wijnkring:

"Al in de 17e eeuw werd de ‘primitivo’ intensief verbouwd door de Benedictijnen, mede doordat deze druif een sneller rijpingsproces doormaakt en dus ook sneller geoogst kan worden. De druif levert een verfijnde wijn met een hoog alcoholgehalte en een geheel eigen aroma. De zeer stevige ‘body’ levert de wijn de bijnaam ‘Mirr Test’ op ofwel ‘harde wijn’. Laat u dit echter niet afschrikken, deze primitivo is de moeite van het proberen meer dan waard."


In Helsinki heb ik ook mijn eigen straat ;-) in het Fins en in het Zweeds:

De drank is verder erg duur in Helsinki maar we gaan nog een dagje met de boot naar Tallinn, hoofdstad van Estland, slechts één uur en 50 minuten varen met de boot vanaf Helsinki. In een grote supermarkt aldaar koop ik een Yali Merlot, een Chileense merlot die niet al te duur is. Lekker simpele Merlot, vernoemd naar een één of andere vogel die in deze contreien over de wijngaarden vliegt. Beetje geur van leer, zachte smaak en heerlijk als aperitief. Ook valt mijn oog op een 'Maccahapa' of hoe schrijf je dat op, mijn cyrillisch is niet al te best. Als we weer in ons appartement zitten lees ik dat het een zoete wijn is met een suikerpercentage van 6%. 17% alcohol krijg je daarvan. Gelukkig is het achteretiket in het Engels:

"Red liqueur wine, product of Ukraine. The Massandra Winery was founded by Tsar Nicholas II in 1894 in the outskirts of the town of Yalta of the Crimean Black Sea Coast to supply these fine wines to the Imperial family. Fortified, still, grape, red, vin ordinaire Alushta Red Krymwein is produced only by the wineries of Massandra from red wine grape varieties. The wine varies from light red to deep red color. Bouquet is bright and fruity. Palate is complex, mellow, fruity with light velvety touch."

Ah, die is dus speciaal gemaakt voor de zuiperij van de Tsaar en Tsarina.

Hij gaat mooi de kelder in, misschien smaakt ie over een jaar goed voor bij de stoofpeertjes.

Eindelijk drs. & Zuid-Afrikaanse wijn

Zo, de drs. titel is binnen! Tijd dus voor champagne. In Zuid-Afrika noemen ze dat 'Vonkelwyn', een prachtige benaming voor dit gegiste druivensap met bubbels. Zuid-Afrika is overigens in de supermarkt het op-een-na-best verkochte wijnland (nr. 1 is natuurlijk Frankrijk). Dat is een kwestie van veel flessen over de toonbank laten gaan en dan uitrekenen van welk land je in euro's het meest hebt verdiend. De bulk van die omzet komt van goedkope troep zoals 'mooikaap' en 'kaapse pracht'. De prijskwaliteitverhouding is optimaal, je betaalt niets en je hebt ook niets. Dat is uitermate jammer want het zet de Zuid-Afrikaanse wijn in een verdomhoekje terwijl er ook zoveel moois vandaan komt. Denk bijvoorbeeld aan de wijnen die afgelopen jaar op deze blog hebben gestaan: Glen Carlou, Anura, Sincerely, Danie de Wet enzovoorts.


Anyway, ik kreeg vorige week een mailtje van Udo Göebel. Hij is zijn eigen wijnimport gestart en hij 'doet' in Zuid-Afrikaanse wijnen, meer hierover op zijn blog. Hij nodigde me uit om bij een van zijn wijnproeverijen te komen. Dat wordt dan de laatste, op 5 november in Blooming te Bergen. Ik heb het afgelopen half jaar zoveel over de dichter Marsman gelezen, voor mijn scriptie en zelfs voor mijn plezier, en dat hij graag in de plaats Bergen kwam (dicht bij de zee) dus daar ga ik natuurlijk even sight-seeën.

Feest! 'Het gegiste druivensap' bestaat precies 1 jaar! & Tishbi proeverij in 'De Amsteltuin'

Precies één jaar geleden begon dit digitale avontuur en sinds die tijd zijn er een hele hoop wijntjes gewogen en oké bevonden. Ook waren er een paar te licht bevonden maar daar zullen we verder geen woorden aan vuil maken.

Om van alles en nogwat te vieren ben ik gisteren naar de proeverij van Tishbi Estate geweest. Samen met vriendinlief en drinkebroeder en mede Elzasreiziger Bart gingen we naar Amstelveen.


Het was een heerlijke zaterdagmiddag: het weer zat mee; het zonnetjes scheen heel de dag en er waren hapjes en goede wijnen. De 'locals', waren erg vriendelijk, zelfs de Amstelveense burgemeester kwam een wijntje meedrinken.

De lokale fauna zat op het eind van het veld eerst omzichtig rond te kijken en daarna met gespreide vleugels, te genieten van de zon:


Hier in de Amsteltuin, een heuse Nederlandse wijngaard in groei, proefden we de Israelische wijnen van Tishbi Estate. Deze kende ik nog van de proeverij 'Ontdek de nieuwe wereld' in Noordwijk en daar hadden ze een onuitwisbare indruk achtergelaten. Wat een prachtige wijnen!

De wijngaard in aanbouw wordt gerund door Jan Schake, die elders in het land ook druiven heeft verbouwd, en hij vertelde vol vuur over zijn plantjes en plannen voor de toekomst met dit mooie stukje wijnpolder.

Aan het begin van de wijngaard worden rozen geplant, de ideale plant die waarschuwt als de meeldauw in aantocht is. Geheel overbodig volgens Jan want zijn planten zijn resistent tegen deze schimmel maar toch erg mooi om te zien.

We proefden bijna alle wijnen van Tishbi en dat waren er een flink aantal. We begonnen met een serie witte wijnen waarvan de 'Vineyard Emerald Riesling' en 'Tishbi Estate Chardonnay' als mooiste uit de fles kwamen. Daarna gingen we over op rood en hier vonden we de 'Tishbi Estate Merlot' en 'Tishbi Estate Cabernet Sauvignon' het lekkerste. De 'Jonathan Tishbi Special Reserve Cabernet Sauvignon' was de allerbeste: 18 maanden gerijpt op Amerikaans en Frans eikenhout, gemaakt van de beste druiven uit de verschillende wijngaarden in Israël. Dat proefde je zeker: Goddelijke wijn! Zacht maar zwaar, complex en uitdagend met intense geuren van kruiden en zelfs een hint mokka. De kleur is diep donkerrood en fonkelde in het zonlicht.
Als we deze hebben geproefd weten we zeker dat daarvan een fles met ons mee moet.

Dan krijgen we nog een glas 'Vineyards Muscat Dessert' te proeven, heerlijke dessert wijn, zoet maar niet zo stroperig als bijvoorbeeld een sauternes, veel delicater en eleganter. Als allerlaatste mogen we nog een glas 'Jonathan Tishbi Brandy' proeven. Een prijswinnaar die zelfs een trofee heeft gewonnen voor 'Best Brandy Worldwide' op de International Wine and Spirits Competition in 1996. Vast heel mooi maar ik heb er geen verstand van, 'hard-liquor' is niet zo aan mij besteed. Aan Bart wel, die is er gelukkig erg mee in zijn sas.

Als we na deze mooie dag naar huis rijden is dit de uiteindelijke buit:

Twee dagen Elzas, wijn wijn en nog eens wijn

Jaaa, jippie de pippie! Scriptie is goedgekeurd dus 15 september afstuderen. Tot die tijd werken en vakantievieren. Vandaar dat ik vorige week maandag met een goeie, dorstige vriend naar de Elzas ben gereden. De wijnhoofdstad van die streek: Colmar, was onze bestemming. Op de middag even een hapje gegeten in Strasbourg, en doorgereden in weer en wind naar Colmar.

Ziet er een beetje uit zoals op dit schilderij:

Prachtig mooi allemaal en erg vriendelijke mensen allemaal maar daar kwamen we natuurlijk niet voor, we gingen Pino'tjes drinken. Pinot Noir, Blanc en Gris maar ook de Gewurzstraminer en Riesling worden hier gebouwd, dus die wilden we proeven. Gewapend met het boek "Heerlijk Frankrijk" van Hubrecht Duijker, wisten we in welke dorpjes de wijnpareltjes verstopt waren. We reden een stukje naar het noorden en kwamen een wijnbezoekerscentrum tegen. Gelijk maar eens rondgekeken en vier wijntjes ingekocht.

De volgende wijnen wilden met ons mee:

- F. Kobus - Sylvaner
- Cave du Roi Dagobert - Pinot Gris
- Ribeauville - Gewurztraminer
- Les Faiteres - Pinot Noir


Maar eerst moest er gegeten worden. Dat deden we in Colmar, in een klein restaurantje met vriendelijke Franse eigenaren en irritante en zeer luidruchtige Engelse gasten. We waren precies op tijd want na ons stroomde het tentje vol. We kozen vis met een glas Riesling erbij, vis moet immers zwemmen. De vis kwam in grote diepe, gloeiend hete borden en smaakte uitstekend. De Riesling was ook verwerkt in het gerecht en degene in het glas sloot naadloos aan bij deze exquisiete maaltijd.

Bij ons hotel aangekomen trokken we gelijk de Sylvaner open. Dit is een beetje een slappe versie van de Pinot Blanc, volgens de wijnprofessionals in de streek niet geheel ten onrechte met uitsterven bedreigd. Daar sluiten we ons bij aan want het was niet echt heel spannende wijn. Wat dan wel weer heel lekker was: Ribeauville Gewurztraminer. Kruidig en bloemig, prettig wit met een bite. Nadat die op was gegaan gingen we slapen want we moesten weer vroeg op.

De volgende ochtend zijn we om 8:30 naar het bezoekerscentrum Maison Vin Fins D'Alsace in Colmar gereden om tot de ontdekking te komen dat deze pas om 9:00 open ging voor bezoekers.
Hartstikke leuk, konden we nog eventjes de route doornemen. Als eerste zouden we naar Ribeauville gaan, Cave Trimbach was ons doelwit. Daarna door naar Riquewihr: Hugel et Fils bezoeken. Dan als laatste naar Turckheim naar de Cave Cooperative aldaar want de Pinot Gris was daar, volgens Hubrecht D's boek, goed te pruimen.
Op de maquette van rechts naar links:
We kwamen in Ribeauville bij het proeflokaal van Trimbach aan, waar een grote groep grijze Oostenrijkers net begonnen waren aan een proeverij. Als we aangeven dat we wel mee willen doen krijgen we gelijk een glas in onze handjes geduwd en wat Pinot blanc. In een uur komt het hele wijnspectrum langs, van Pinot blanc tot Pinot gris, in verschillende kwaliteiten, Rieslings, Gewurzstraminers en zelfs nog een Vendanges Tardives, zoete, edele rotting wijn.
Tussen de glazen stonden allerlei prullaria van proefclubs uit de hele wereld die hun troffeeën hadden geschonken aan Trimbach:

Leuk bordje: "Say No To Oak, Help Put The Fruit Back In Wine" en inderdaad, geen van de Pino's heeft houtlagering genoten. Erg fris en fruitig allemaal.

De Duits-met-een-Oostenrijks-accent-sprekende meneer van Trimbach moest natuurlijk wel zelf even voorproeven voordat hij iedereen inschonk:
We verlaten de zaak met een Pinot Blanc en een Pinot Gris Reserve.
Vol goede moed gaan we nog even het zaakje binnen met streekproducten en ook daar krijgen we de aanbieding om toch vooral alles te proeven. Omdat het nog maar 11 uur is en we al een proeverij achter de rug hebben en nog een flink stuk autorijden vóór de boeg, besluiten we om alleen de Pinot Noir te proeven. Heerlijk, doe maar een flesje en zo'n fijne Cremant d'Alsace. Voor de familie van Bart (de wijnbroeder en dorstige medereiziger) een pot slakken. Ik heb ze nog nooit gegeten en weet dus ook niet wat ik mis maar het ziet er niet zo smakelijk uit. Enfin dat zeggen die Fransen misschien ook wel van onze mosselen.

Wij door naar Riquewihr naar huize Hugel. Alweer zo'n prachtig schilderachtig plaatsje waar we snel doorheen banjeren op zoek naar Hugel en z'n Fils.

We gaan voor de Pinot Noir en mogen twee verschillende kwaliteitjes proeven. De prijzen zijn €10,10 en €42,50. Vanwege onze snel verslechterende financiele positie kiezen we voor één flesje 'gewone' Pinot Noir van €10,10.

Buiten doen we bij de lokale bakker een broodje en bezoeken nog de Dopff-winkel alwaar ik een heuse magnum Cremant d'Alsace weet te bemachtigen. Dan besluiten we om naar Turckheim te rijden. Daar aangekomen zien we dat we met onze neus in de siesta vallen, het dorp is uitgestorven en zelfs de Cave Cooperative is tot 14:00 gesloten. Dan maar eerst een wandelingetje door het dorp om wat van de cultuur te snuiven.
Zo te zien heeft alles hier met wijn te maken getuige de balk met inkeping: In Vino Veritas. (= waarheid in wijn o.i.d.)


Van zo'n culturele wandeling krijg je honger dus we duiken een shabby-eetgelegenheid in. Dat hadden we beter niet kunnen doen want zo goed als het eten gisteravond was zo slecht is het nu.

We konden kiezen tussen een paar simpele menu'tjes, vlammentaart (het karakteristieke streekgerecht) of iets anders onbekends 'grenadinadanidenezowisilitsh' ofzo. Dat laatste kozen we, en het smaakt zoals het eruit ziet... Getverdemme wat een smerigheid in een dubbelgevouwen kleffe meergranenpannenkoek. Ow boy... ik had toch die vlammentaart moeten nemen. (zie voor het recept Ministerie van Eten en Drinken)

Nouja snel naar de Cave Cooperative om een slokje wijn zodat we de smaak kunnen wegspoelen. Die is mooi overzichtelijk en groot. We moeten hier zijn voor de Pinot Gris volgens ons jongewoudlopers-wijnhandboek. We vinden een mooie PG en deze is in de aanbieding. Ook krijgen we nog een Gewurztraminer te proeven en daar worden we ook zeer enthousiast over.

De aanbieding die we dus, op advies van mister Duijker insloegen. 12 flessen voor de prijs van 10, dat is goed te betalen. Verder is het een mooie overzichtelijke cave met pallets wijn:Het is inmiddels 14:30 en tijd om de grote terugtocht te aanvaarden. De terugreis gaat redelijk voorspoedig, pas in Duitsland worden we een aantal keer overvallen door regen en ander slecht weer. 's Avonds om 23:10 ben ik weer terug in Rotterdam.

De uiteindelijke buit staat hier uitgestald: